Out

«Το μοναδικό δώρο της θάλασσας είναι βίαια χτυπήματα αέρα, και …που και που, μια πιθανότητα να νιώσεις δυνατός. Λοιπόν, δεν ξέρω πολλά για την θάλασσα, αλλά γνωρίζω ότι η ουσία είναι ακριβώς αυτή... Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να μην είσαι απαραίτητα δυνατός, αλλά να νιώθεις δυνατός. Να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου τουλάχιστον μία φορά. Να βρεθείς – τουλάχιστον μία φορά – στις πιο απολίτιστες ανθρώπινες συνθήκες. Να αντιμετωπίσεις την πιθανότητα τ’ αναπόφευκτου, χωρίς τίποτα να σε βοηθήσει εκτός απ’ τα χέρια και το ίδιο σου το κεφάλι...»

There is a pleasure in the pathless woods;

There is a rapture on the lonely shore;

There is society, where none intrudes, 

By the deep sea, and music in its roar; 

I love not man the less, but Nature more...

- Lord Byron -

«Δεν μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί ότι η συνεχής κίνηση μας εξίταρε πάντα... Σχετίζεται στους εγκεφάλους μας με την απόδραση από την ιστορία, την καταπίεση, τους νόμους και τις ανιαρές υποχρεώσεις. Απόλυτη ελευθερία. Κι ο δρόμος οδηγούσε πάντα δυτικά...»

Αλκυόνη

Ο Αίολος κρατούσε τους ανέμους μέσα στον ασκό του. Όταν ο Οδυσσέας θέλησε να επιστρέψει στην Ιθάκη, ο Αίολος έκανε όλους τους ανέμους να κοπάσουν εκτός απ’ τον Ζέφυρο που οδηγούσε προς το νησί. Μα το άπληστο πλήρωμα άνοιξε τους ασκούς και ξέσπασε θύελλα που τους οδήγησε και πάλι πίσω στο νησί του Αιόλου.

Η Αλκυόνη ήταν μία από τις κόρες του Αιόλου, του «ταμία» των ανέμων που ‘ταν γιος του Ποσειδώνα, του Θεού της θάλασσας. Ο σύζυγός της, Κύηκας, πνίγηκε σε θαλασσοταραχή καθώς πήγε να ψαρέψει, παρά τα κακά προαισθήματα της γυναίκας του, Αλκυόνης, η οποία στην είδηση του χαμού του άνδρα της, έπεσε στα βράχια και αυτοκτόνησε.

Ο θαλασσοταραχή όμως αποτελεί έναν κακό συνδυασμό άγριας θάλασσας (Ποσειδώνας, «παππούς» της Αλκυόνης) και θυελλώδων ανέμων (Αίολος, πατέρας της Αλκυόνης). Πρόκειται για μία από κοινού ουσιαστική δολοφονία του Κύηκα από τους δύο Θεούς... Η υποκρισία αυτών όμως, τους οδήγησε στο να αποφασίσουν να μετατρέψουν τον Κύηκα και την Αλκυόνη σε πουλιά, με τον Δία να προστάζει εν τέλει τον Αίολο να σταματά τους ανέμους κατά τις Αλκυονήδες ημέρες, ώστε να επωάζει τα αυγά της η κόρη του, Αλκυόνη.