Φωτογραφίες: Βασίλης Δημόπουλος
Μία φρατζόλα ψωμί πάνω στον πάγκο. Κόβεται κάθετα στη μέση.
Μετά ξανά στη μέση, αυτή τη φορά οριζόντια. Μετά μικρές φέτες. Όπως άλλωστε
λέει και ο Αλέξης, το θέμα είναι να βλέπεις από μέσα. Μετά στον πάγκο ένα
ολόκληρο σακί με ψωμιά. Η ίδια ιεροτελεστία: η φρατζόλα στη μέση κάθετα, μετά
οριζόντια, μετά φέτες. Κι αφού κοπεί και η τελευταία (αν τις έβαζες όλες, τη
μια δίπλα στην άλλη, θα μπορούσες να κάνεις και την περίφραξη του φεστιβάλ),
είναι η ώρα για τα καφάσια με τις ντομάτες. Θα πλυθούν υπομονετικά, στον
αυτοσχέδιο νεροχύτη, και μετά σε μια λεκάνη πάνω στον πάγκο. Πρώτα θα κοπούν
στη μέση, μετά θα βγει το κοτσάνι, μετά ξανά στη μέση και μετά 2-3 κοψίματα. Ο
"τούρκικος" τρόπος για τη σαλάτα.
Η ιστορία μόλις αρχίζει. Το πιάτο θα σερβιριστεί από αυτούς και αυτές που κάθονται με τις ώρες μπροστά στον πάγκο - αυτόν αφού περάσεις τα ταμεία. Εκεί κάποιοι άλλοι κάθονται με τις ώρες και δίνουν ρέστα, χαρτάκια και ζητάνε μπύρες - από εκείνους και εκείνους που βρίσκονται πίσω και βουτάνε τα χέρια στα βαρέλια με τον πάγο, μήπως και ξέμεινε καμία κρύα.
Εννοείται, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια τα βαρέλια δεν έρχονται τα άτιμα από μόνα τους: κάποιοι άλλοι (και κάποιες άλλες, βεβαίως) τα έχουν κουβαλήσει από την αποθήκη, τα έχουν πλύνει και τα έχουν φορτώσει σε ένα καρότσι με τον πάγο να παγώνει τα ποτά.
Κάπως έτσι "γεμίζει" ο χώρος και με τα άλλα αναγκαία, που επίσης δεν έρχονται τα άτιμα μόνα τους: καρέκλες, τραπέζια, ταμπλό, εξέδρες, σκαλωσιές, τέντες. Κι όλα αυτά, για να μπεις εσύ στο φεστιβάλ, αφού βεβαίως έχεις φτάσει στην είσοδο όπου κάποιες σου δείχνουν το δρόμο για το πάρκινγκ - ενώ την ώρα που μπαίνεις, κάποιοι που δεν θα δουν ποτέ τι "παίζεται" μες στο φεστιβάλ είναι εκεί για να σου κόψουν το εισιτήριο.
Ποια είναι άραγε αυτή η δύναμη που κινεί όλο αυτόν τον κόσμο να αφιερώνει τόσο χρόνο και μεράκι για όλα αυτά; Γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται για το κέρδος, ούτε για να ικανοποιήσουν κάποια ματαιοδοξία. Γίνονται μάλλον χάρη στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, ανεξάρτητα από το χρώμα μας, το πού γεννηθήκαμε και το πόσα βάσανα περάσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Αλλά ακόμα περισσότερο, γιατί χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είμαστε ίσοι ώστε να πάψουμε να υποφέρουμε. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο ακόμα πιο αδύναμος με τα λιγότερα δικαιώματα δεν είναι εχθρός μας, αλλά αντιθέτως, αυτός με τον οποίο πρέπει να παλέψουμε πλάι-πλάι για να σώσουμε τις ζωές μας, πριν γενικευθεί και παγιωθεί η καταστροφή της κοινωνίας.
Είναι κάποιες ιδέες, που δεν μένουν απλά στη σφαίρα των ιδεών και κάποιες πράξεις που δεν είναι αγγαρείες. Είναι αυτά που μας χαρίζουν την απόλαυση της συμμετοχής στην αλλαγή του κόσμου, στην προσπάθεια να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Σίγουρα, στο φεστιβάλ δεν σταματάει τίποτα. Ακόμα πιο σίγουρα, όμως, το φεστιβάλ είναι ένας σταθμός.
Η ιστορία μόλις αρχίζει. Το πιάτο θα σερβιριστεί από αυτούς και αυτές που κάθονται με τις ώρες μπροστά στον πάγκο - αυτόν αφού περάσεις τα ταμεία. Εκεί κάποιοι άλλοι κάθονται με τις ώρες και δίνουν ρέστα, χαρτάκια και ζητάνε μπύρες - από εκείνους και εκείνους που βρίσκονται πίσω και βουτάνε τα χέρια στα βαρέλια με τον πάγο, μήπως και ξέμεινε καμία κρύα.
Εννοείται, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια τα βαρέλια δεν έρχονται τα άτιμα από μόνα τους: κάποιοι άλλοι (και κάποιες άλλες, βεβαίως) τα έχουν κουβαλήσει από την αποθήκη, τα έχουν πλύνει και τα έχουν φορτώσει σε ένα καρότσι με τον πάγο να παγώνει τα ποτά.
Κάπως έτσι "γεμίζει" ο χώρος και με τα άλλα αναγκαία, που επίσης δεν έρχονται τα άτιμα μόνα τους: καρέκλες, τραπέζια, ταμπλό, εξέδρες, σκαλωσιές, τέντες. Κι όλα αυτά, για να μπεις εσύ στο φεστιβάλ, αφού βεβαίως έχεις φτάσει στην είσοδο όπου κάποιες σου δείχνουν το δρόμο για το πάρκινγκ - ενώ την ώρα που μπαίνεις, κάποιοι που δεν θα δουν ποτέ τι "παίζεται" μες στο φεστιβάλ είναι εκεί για να σου κόψουν το εισιτήριο.
Ποια είναι άραγε αυτή η δύναμη που κινεί όλο αυτόν τον κόσμο να αφιερώνει τόσο χρόνο και μεράκι για όλα αυτά; Γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται για το κέρδος, ούτε για να ικανοποιήσουν κάποια ματαιοδοξία. Γίνονται μάλλον χάρη στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, ανεξάρτητα από το χρώμα μας, το πού γεννηθήκαμε και το πόσα βάσανα περάσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Αλλά ακόμα περισσότερο, γιατί χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είμαστε ίσοι ώστε να πάψουμε να υποφέρουμε. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο ακόμα πιο αδύναμος με τα λιγότερα δικαιώματα δεν είναι εχθρός μας, αλλά αντιθέτως, αυτός με τον οποίο πρέπει να παλέψουμε πλάι-πλάι για να σώσουμε τις ζωές μας, πριν γενικευθεί και παγιωθεί η καταστροφή της κοινωνίας.
Είναι κάποιες ιδέες, που δεν μένουν απλά στη σφαίρα των ιδεών και κάποιες πράξεις που δεν είναι αγγαρείες. Είναι αυτά που μας χαρίζουν την απόλαυση της συμμετοχής στην αλλαγή του κόσμου, στην προσπάθεια να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Σίγουρα, στο φεστιβάλ δεν σταματάει τίποτα. Ακόμα πιο σίγουρα, όμως, το φεστιβάλ είναι ένας σταθμός.
[Από εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου