Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Λίθος


Να συλληφθείς | να γεννηθείς | να μεγαλώσεις | να μοιάσεις | να μάθεις να φέρεσαι | να ζήσεις να χτίσεις | ένα σπίτι να έχεις | να μένεις μόνος τα βράδια | στους τοίχους που μοιάζουν | μ’ αυτά τα όρια που βάζεις | για να έχεις | να έχεις | να έχεις.

Να βγεις | να δεις κάποιον | να θες να του πεις | να μη βγει έξω και φυγει | κι αυτός απ’ τη Γη.

Να τρομάζεις στα φρένα | να χαζεύεις τα τρένα | στα ταξίδια που πάνε | μ’ επιβάτες με μάνες |  που κοιτάζουν εσένα | που μοιάζεις στις κόρες | στους γιους που θα ‘θέλαν | να έχουν αν κάποιον | αν ποθούσαν κανέναν | μη όντας νεκρές.

Να πηδάς να τελειώνεις | να τα λες και στους άλλους | να σου μοιάζουν, να είναι | όπως θα ‘θελες να ‘σαι | αν δεν ήσουν εσύ | όπως σ’ έμαθαν να ‘σαι | στα τραπέζια των φίλων | στο ποτό, στον καφέ | που αιωνια θα πίνεις | να ξεχνιέσαι στη μέθη | να ξυπνάς τεχνητά | να γαμάς γενικά | ν’ αγαπάς ειδικά | ν’ αναμένεις τον άλλον | να σε παίρνει απ’ το χέρι | να σου λέει δυο λόγια | για να λες πως μια μέρα | θα γίνεις Θεός.

Να κοιτάζεις για πάντα | όλη μέρα καθρέφτες | να μιλάς με τους ψεύτες | να χαϊδεύεις τα λόγια | εκείνων που οι γλώσσες τους | γίναν μπαλόνια | που κάποιοι θα σκάσουν | στα κεφάλια εκείνων | που λένε πως είναι | οι σωτήρες του κόσμου | της ουσίας οι Άλλοι.

Να γυρνάς λοιπόν σπίτι | στην ασφάλεια του σύρτη | στην κλειστή σου τη πόρτα | ανδρειωμένος σαν πρώτα | να φοβάσαι να τρέμεις | το πρωί να δουλεύεις | να νοικιάζεσαι  | να χεις λεφτά | να ξοδεύεις στη μέθη | αφού αλλιώς δε μπορείς.

Να χαϊδεύεις τη λίθο | του σπιτιού την ουσία | την εικόνα της βίας | για να λες πως μια μέρα | θα σπάσεις καθρέφτες | θ’ αφήσεις τους ψεύτες | θ’ ανασάνεις αέρα | θα πετάξεις πιο πέρα | θα φύγεις, θα είσαι | θα γίνεις εσύ.














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου