Είναι κάποιοι ηλίθιοι φόβοι και αδυναμίες που ενώ είναι εκεί και ξέρεις ότι πρέπει να τα πολεμήσεις (- δηλαδή το έχεις στο μυαλό σου και προσπαθείς να το πάρεις απόφαση πρακτικά πλέον), δυστυχώς πρέπει να φας μιαν απότομη κλωτσιά, έτσι ξαφνικά, για να σε σπρώξει, να νιώσεις τόσο χάλια και να σε κάνει έντονα θες να τα αλλάξεις.
Τότε φτάνεις σε εκείνο το σημείο... Εκείνο το σημείο όπου πλέον αποδέχεσαι μία προηγούμενη πραγματικότητα και τα λάθη σου. Από εκεί και μετά θέλεις το οτιδήποτε σε προβληματίζει, να το ανατρέψεις προς κάτι καλύτερο...
Δεν ανέχεσαι πλέον την επιστροφή!
Όταν θες μπορείς, όταν φοβάσαι δεν μπορείς... Ο φόβος είναι καταστροφικός!
Όποιος φοβάται είναι μόνος του.. νιώθει μόνος του...
Η μοναξιά και η σιωπή πρέπει να υπάρχουν (για να δημιουργούν τα απαραίτητα κενά διαστήματα για να ανατροφοδοτήσουν τις υπόλοιπες στιγμές), αλλά δεν πρέπει να μείνεις κλεισμένος μόνο στην μοναξιά και στην ελπίδα. Άσχημο να μένεις πάντα εκεί. Διότι εάν δεν περνάς και στην δράση είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα χάσεις.
Για να γίνει η αρχή πρέπει να εμπιστευθείς κάποιον άνθρωπο... Να επικοινωνήσεις τα θέλω σου, τα όνειρά σου.. Τότε θα δεις ότι υπάρχεις, μαζί με άλλους...
